Raften, Maribor en Ptuj

Beste mensen,

Na dit drukke weekend, hebben we lekker nog wat uitgerust, want daar is de vakantie nu eenmaal voor bedoeld. We hebben gepuzzeld, van het weer genoten en gezwommen in de rivier en het meer. Beide waren ondanks het warme weer toch nog behoorlijk koud, maar dat hield ons niet (altijd) tegen. Vooral de rivier was leuk, want hier kun je met een band door de stroomversnelling gaan, en dan maar hopen dat je niet omvalt en als nog kopje ondergaat. Verder hebben we natuurlijk ook nog lekker bij het kampvuur gezeten in de avond, wat toch ondertussen echt een traditie was geworden.

Maar het was in deze dagen niet alleen maar rust, we zijn ook gaan raften. Hierbij zaten we met z'n tweeën in een soort van opblaasbare kano waarbij we een halve peddel kregen. We zaten niet op de rand, maar op een houten plankje in de boot. Met z'n tweeën moest je de boot zo proberen te besturen dat je goed door de versnellingen ging en de rosten kon ontwijken. Maar voordat we echt het water in gingen, moesten er natuurlijk voorbereidingen getroffen worden. Eerst maar eens allemaal een wetsuit aan, maar ook nog schoenen, een vest en een helm. Daarna met z'n allen in een busje op weg naar de rivier. Daar was ook de campingbaas, die de warming-up verzorgde. Lekker langs de openbare weg op de grond liggen, maar wel heel leuk. Daarna gingen we dan eindelijk het water in. Ik zat met mijn broertje in een boot, en we wisten zeker dat we een top team zouden worden. Na het kanoën in Frankrijk waarbij we echt een dynamisch duo waren, dachten we dit zeker aan te kunnen. Niets bleek echter minder waard, want we bakten en helemaal niets van, vooral in het begin. Nu was het natuurlijk ook niet echt handig dat ik mijn bril niet op kon houden, en dus niet zo veel zag. We hebben er behoorlijk lang over gedaan om uit te zoeken hoe het nu echt moest, best een uitdaging, want daar hadden we geen hulp bij. De gidsen vonden namelijk dat we best zonder begeleiding in onze boot mochten raften. Tot onze verbazing zijn we uiteindelijk maar één keer achteruit door een stroomversnelling gegaan, maar we hebben behoorlijk wat keren vastgehangen op een steen. Ergens halverwege kregen we het een beetje te pakken, en kwamen we erachter dat ik, die achterin zat, voor het motortje van de boot was, en mijn broertje voorin het stuur was. Niet allebei voluit peddelen, maar met beleid overal tussen door. Gelukkig zijn we allebei niet bang voor water, en was het vooral hilarisch dat het niet zo goed ging. Ergens halverwege dachten we dat we even gingen rusten, maar eenmaal aan land moesten we allemaal achterelkaar een overhangende rost opklimmen. Helaas stond ik als eerste in de rij, en mocht ik demonstreren wat de bedoeling was; van de rost afspringen in het water, en dan niet op de rotsen vallen. Het was gelukkig niet zo hoog, maar je werd "geholpen" als je zelf niet ging, dus ben ik toch maar zelf gegaan. Eenmaal in het water, kwam ik er pas achter hoe koud het eigenlijk was. Niet dat ik er nog niet in was geweest, maar nu liep het koude water pas in mijn wetsuit. Brrrr. Daarna toch maar extra hard peddelen om weer een beetje op te warmen. Het was super om te doen, en zeker een uitdaging. Bij kanoën krijg je de kans van de omgeving te genieten, hierbij is het vooral avontuur. Ik vond het voor herhaling vatbaar.

Na dit avontuur was het natuurlijk nog tijd voor meer rust en vakantiegevoel, maar ik heb ook nog een tripje gemaakt. En wel op de beste dag; de dag dat afgebroken en opgeruimd moet worden. Deze dag werd ik opgehaald door een Sloveens meisje dat ik ken uit Zweden. Vorig jaar hadden we ook al samen tijd doorgebracht toen ik in Slovenië was, en dit jaar dus weer. Ik had aangegeven graag naar Maribor te willen, de op-een-na grootste stad van Slovenië, en de stad waar zij is opgegroeid. Allereerst zijn we naar het geboortedorp gegaan. Je kunt hun boerderij vanaf de autoweg tegen een heuvel zien liggen. Maar de bestemming was een kasteeltje waarin de gemeente gevestigd, en het nabij gelegen ijskraampje. Hier kon je spotgoedkoop een heerlijk ijsje krijgen, dat we in de tuin van het kleine, maar mooie, kasteeltje hebben opgegeten. De volgende stop op weg naar Maribor was voor de lunch, want eten is nu eenmaal heel belangrijk in de cultuur. Dit was een bekend Italiaans restaurant, waar we lekker pizza hebben gegeten.

Vervolgens zijn we dan eindelijk naar Maribor zelf gegaan. Hier hebben we de hele stad met alle toeristische dingen in rap tempo bezocht, ze wist natuurlijk goed de weg, waardoor echt dolen er niet bij was. We zijn naar een bekende wijnmakerij gelopen, hebben het grote plein bezocht, de oude kerk, de nog oudere kerk, de universiteit en bibliotheek en nog enkele standbeelden etc gezien. Maar we zijn ook naar de oudste wijnrank gegaan, die schijnt heel bekend te zijn. Tijdens dit alles ben ik ook heel veel te weten gekomen over de stad, niet alleen over zijn ontstaan, maar ook over de gebruiken van de verschillende delen. Zo is er ieder jaar een groot studenten festival aan de kade, om het einde van het schooljaar te vieren. Een beetje andere informatie dan de gemiddelde gids, maar wel informatie die er voor zorgt dat een stad echt gaat leven. Ik vond Maribor een mooie en vooral oude stad. Niet alle delen zijn nog in even goede staat, maar de stad lijkt vooral ook een studentensfeer uit te stralen, het deed me denken aan thuis. Nu was op het moment de stad vooral gevuld met Engelse voetbalfans, want er was een wedstrijd tegen de plaatselijke club.

Na het bezoek aan het oude centrum, zijn we ook nog langs een groot stadspark gereden, compleet met vijver en aquarium. Het park was heel mooi gelegen tegen één van de zeven heuvels die om de stad heen liggen. Verder zijn we ook nog langs het voetbal stadion gereden, maar we konden niet echt in de buurt komen vanwege de wedstrijd van later die dag. Na ook de rest van Maribor gezien te hebben, zijn we door gereden naar Ptuj (Puh-toe-ie). Dit is een heel oude stad in het Zuid-Oosten van Slovenië. We hadden niet zo heel veel tijd, daarom zijn we direct naar het kasteel boven op de heuvel gegaan. Het laatste stuk van de route moeste we lopend afleggen, maar het uitzicht over de stad was het zeker waard. We zijn eigenlijk maar heel kort in de stad geweest, maar toch lang genoeg om te zien dat het een heel mooie stad is. Als ik er ooit nog in de buurt ben, zou ik er graag nog eens naar toe willen, maar voor nu was deze kleine teaser genoeg, want ik moest op tijd terug zijn bij de camping. Waarom? Omdat de hele familie uitgenodigd was om de verjaardag van de camping baas te vieren.

Gr's Pauline