Sloveense cultuur
Door: Pauline
Blijf op de hoogte en volg Pauline
06 Augustus 2016 | Slovenië, Rečica ob Savinji
Beste mensen,
In Slovenië is het traditie om je 40ste verjaardag vier keer te vieren. De laatste twee feesten van de campingbaas waren met zijn gasten. Wat er precies op het programma stond wisten we niet, maar er zou genoeg eten en drank zijn, en we zouden ook nog wat van de directe omgeving te zien krijgen. We waren in ieder geval al vereerd dat we mochten komen, en ook wel heel benieuwd naar de cultuur waarin we een kijkje zouden krijgen.
Waren met beste een grote groep, vooral Nederlanders. Maar voordat we op weg konden, moesten we eerst nog wachten, want de campingbaas was nog 10 andere dingen aan het doen. Meer een persoonlijk trekje dan iets cultureels, maar ondertussen wel iets waar we al aan gewend waren. Toen vertrokken we toch eindelijk, lopend op weg naar het huis van zijn oom en tante (of in ieder geval familie). Hier kregen we zelfgemaakte schnaps om te proeven, gemaakt van verschillende soorten fruit. Dit bleek het zelfde vrouwtje te zijn, dat ook op de camping stond. Hier hebben we een souvenir voor opa en oma gekocht, en een klein flesje voor onszelf. Na van alle soorten geproefd te hebben zijn we door gelopen naar een goede vriend. Dit lag aan de andere kant van de camping, en om er te komen zijn we het kleine stroompje gevolgd, ook door iemands achtertuin. Waar het in Nederlands echt niet kan om over grond van iemand anders te lopen, is het in Slovenië heel normaal, zolang je maar niet te dicht bij de huizen zelf komt kun je gewoon door het veld of de tuin lopen.
Onze volgende stop lag aan het stroompje en bleek een boerderij te zijn. Hier kregen we zelfgemaakte wijn, aangelengd met spa rood. Dit is hier een gewoonte als er wijn gedronken wordt bij de lunch, daarna moet er namelijk nog wel gewerkt worden. We mochten ook rondkijken op de boerderij. Er was een werkende watermolen, en verschillende stallen, waaronder één met kuikens en in met jonge koeien. Verder was er ook nog een grote garage, waar de man zelf auto's en motors opknapte. Na de wijn ging de route weer verder. Weer verder langs het stroompje totdat dit uitkwam bij de rivier waar de camping ook aan ligt. Hier stond ons echter een verrassing te wachten, het huis waar we naar op weg waren bleek aan de overkant te liggen. Geen probleem zou je zeggen, maar er was geen brug! Dus schoenen uit en door het (koude) water. Slippers leken opeens toch wel handig, helaas had ik gympen aan. Uiteindelijk heeft iedereen de oversteek overleeft en werden we heel hartelijk begroet door de eigenaren van het huis. Het bleek van zijn neef de tandarts te zijn. Het huis lag behoorlijk afgelegen, en dus pal aan de rivier. Het was een zomerhuis, zoals zoveel mensen in Slovenië hebben. Dit zijn veelal zelfgemaakte houten blokhutten die vooral in de weekenden en vakanties bewoond worden. Sommigen zijn heel erg eenvoudig, maar de meeste zijn van alle gemakken voorzien omdat ze echt bedoeld zijn om tot rust te komen. Dit exemplaar leek me wel heel erg luxueus, maar ik heb natuurlijk weinig vergelijkingsmateriaal. Het huis zelf had in ieder geval twee verdiepingen en was helemaal van hout gemaakt. Naast het huis waren er nog verschillende bijgebouwen; een buiten bar, een schuur(tje), een overdekte zitplaats (met tweede verdieping), een schuur voor hout, een slagerij, een schnaps-lab en een wijnkelder. We kregen een rondleiding over het terrein en worden ook hier weer super hartelijk ontvangen. Sloveense gastvrijheid is echt uitmuntend, maar dat zou ook kunnen komen natuurlijk omdat alles al van te voren geregeld was. Deze stop was vooral bedoeld om zelfgemaakte salami te proeven, iets typisch van het land. Dit wordt traditioneel gegeten met vers witbrood. Persoonlijk vond ik de salami wat taai en droog, maar wel lekker van smaak, alleen de geur was apart: natte hond. De salami konden we wegspoelen met nog meer zelfgemaakte wijn of weiessenbier. Zoals je leest, was er dus al behoorlijk wat alcohol ingegaan voordat we überhaupt bij het echte feest aangekomen waren.
Gelukkig liet dit niet lang meer op zich wachten. Na ook hier afscheid genomen te hebben zijn we op weg gegaan naar het huis van de campingbaas. Onderweg kwamen zijn dochtertje en de puppy ons al tegemoet rennen, super schattig. Bij zijn huis had de camping baas een feestmaal voor ons bereid, met een zogenaamde picknick. Klink niet heel feestelijk, maar dat is hoe zij een barbecue noemen. Het was ook geen gewone barbecue, maar een Australische, waarbij alles al de hele dag ligt te garen in grote pannen die warm worden gehouden door hete dakpannen of stenen. Het eten was heel lekker, en bevatte ook groenten uit eigen tuin. We aten gezellig met z'n allen aan lange tafels in de tuin en konden zelf een biertje tappen uit zijn eigen bar of een lekker wijntje drinken (uit de supermarkt dit maal). Er was ook nog muziek, en de andere mensen van onze route en enkele campingmedewerkers sloten ook nog aan. Maar volgens de campingbaas was er nog niet genoeg muziek, we moesten ook nog liedjes zingen. Eerst moest er uitgezocht worden welke Nederlands liedje hij nu bedoelde, maar uiteindelijk zong toch iedereen mee. Maar we hebben natuurlijk ook Sloveens gezongen; een proost op het leven. Klink er komisch, vooral omdat niemand weet wat hij nu eigenlijk zingt.
Na een gezellige avond zijn we toch maar redelijk vroeg terug gegaan naar onze kale caravans omdat we de ochtend erna vroeg op weg moesten naar huis. De terugweg was echter niet zo kort als ons verteld werd, volgens de campingbaas was het 10/15 minuten lopen, over een rechte weg langs de rivier. Dit bleek niet helemaal te kloppen. Samen met een ander gezin begonnen we aan de terugtocht. Eerst de brug over, en daarna recht toe recht aan naar de camping ... alleen de weg was nogal donker ... en bochtig. We hebben zo goed mogelijk de rivier gevolgd en hadden gelukkig zaklampen op de telefoon, maar geen internet of kaarten. Toen we echt begonnen te twijfelen en zelfs overwogen om dan maar recht door het veld te lopen naar de grote weg (die we wel herkenden) kwamen er toevallig nog een paar Sloveense gasten van het feestje langs, die ons weer op de goede route hielpen. Uiteindelijk bleek het toch een flinke wandeling van zo'n 45 minuten te zijn. Uitgeput zijn we toen maar naar bed gegaan.
De volgende ochtend zijn we vroeg vertrekken, weer op weg naar huis. Slovenië waren we best snel uit, toen kwam Oostenrijk. Dit ging iets minder snel. De grootste tunnel proberen we eigenlijk altijd te vermijden, want daar staat in de vakantieperiode altijd file. Maar helaas was er de avond te voren een ongeluk gebeurd in de tunnel op onze route. Op zich niet zo'n probleem, maar op de omleidingsroute werd er aan de weg gewerkt. Er stond wel op de borden aangegeven dat men via Wenen moest omrijden, waar er stond niet bij waarom, dus wij hebben lekker eigenwijs onze eigen route aangehouden. Helaas liepen we daardoor behoorlijk veel vertraging op, maar we hebben we nieuwe vrienden gemaakt in de file. Er waren nog twee gezinnen met walkietalkies, en natuurlijk genoeg mensen om te bekijken. Toen het echt vast stond, stappen veel mensen uit om bijvoorbeeld lunch te pakken. We zijn uiteindelijk niet zo ver gekomen die dag, maar waren gelukkig de volgende dag toch nog rond het avondeten weer thuis. We konden bij opa en oma zo aanschuiven. Helaas had oma niet zoals voorgesteld soep en pudding gemaakt, maar kregen we ook aardappelen, vlees, en groenten.
Al met al was het een mooie, maar korte vakantie. Ik ben blij dat ik nog een kans heb gekregen om sommige van de mooiste plekjes van Slovenië te bezoeken. De camping (Menina) en zijn personeel is fantastisch, en zeker aan te raden, maar volgend jaar wordt het toch weer tijd om een ander gebied te gaan ontdekken.
Gr's Pauline
In Slovenië is het traditie om je 40ste verjaardag vier keer te vieren. De laatste twee feesten van de campingbaas waren met zijn gasten. Wat er precies op het programma stond wisten we niet, maar er zou genoeg eten en drank zijn, en we zouden ook nog wat van de directe omgeving te zien krijgen. We waren in ieder geval al vereerd dat we mochten komen, en ook wel heel benieuwd naar de cultuur waarin we een kijkje zouden krijgen.
Waren met beste een grote groep, vooral Nederlanders. Maar voordat we op weg konden, moesten we eerst nog wachten, want de campingbaas was nog 10 andere dingen aan het doen. Meer een persoonlijk trekje dan iets cultureels, maar ondertussen wel iets waar we al aan gewend waren. Toen vertrokken we toch eindelijk, lopend op weg naar het huis van zijn oom en tante (of in ieder geval familie). Hier kregen we zelfgemaakte schnaps om te proeven, gemaakt van verschillende soorten fruit. Dit bleek het zelfde vrouwtje te zijn, dat ook op de camping stond. Hier hebben we een souvenir voor opa en oma gekocht, en een klein flesje voor onszelf. Na van alle soorten geproefd te hebben zijn we door gelopen naar een goede vriend. Dit lag aan de andere kant van de camping, en om er te komen zijn we het kleine stroompje gevolgd, ook door iemands achtertuin. Waar het in Nederlands echt niet kan om over grond van iemand anders te lopen, is het in Slovenië heel normaal, zolang je maar niet te dicht bij de huizen zelf komt kun je gewoon door het veld of de tuin lopen.
Onze volgende stop lag aan het stroompje en bleek een boerderij te zijn. Hier kregen we zelfgemaakte wijn, aangelengd met spa rood. Dit is hier een gewoonte als er wijn gedronken wordt bij de lunch, daarna moet er namelijk nog wel gewerkt worden. We mochten ook rondkijken op de boerderij. Er was een werkende watermolen, en verschillende stallen, waaronder één met kuikens en in met jonge koeien. Verder was er ook nog een grote garage, waar de man zelf auto's en motors opknapte. Na de wijn ging de route weer verder. Weer verder langs het stroompje totdat dit uitkwam bij de rivier waar de camping ook aan ligt. Hier stond ons echter een verrassing te wachten, het huis waar we naar op weg waren bleek aan de overkant te liggen. Geen probleem zou je zeggen, maar er was geen brug! Dus schoenen uit en door het (koude) water. Slippers leken opeens toch wel handig, helaas had ik gympen aan. Uiteindelijk heeft iedereen de oversteek overleeft en werden we heel hartelijk begroet door de eigenaren van het huis. Het bleek van zijn neef de tandarts te zijn. Het huis lag behoorlijk afgelegen, en dus pal aan de rivier. Het was een zomerhuis, zoals zoveel mensen in Slovenië hebben. Dit zijn veelal zelfgemaakte houten blokhutten die vooral in de weekenden en vakanties bewoond worden. Sommigen zijn heel erg eenvoudig, maar de meeste zijn van alle gemakken voorzien omdat ze echt bedoeld zijn om tot rust te komen. Dit exemplaar leek me wel heel erg luxueus, maar ik heb natuurlijk weinig vergelijkingsmateriaal. Het huis zelf had in ieder geval twee verdiepingen en was helemaal van hout gemaakt. Naast het huis waren er nog verschillende bijgebouwen; een buiten bar, een schuur(tje), een overdekte zitplaats (met tweede verdieping), een schuur voor hout, een slagerij, een schnaps-lab en een wijnkelder. We kregen een rondleiding over het terrein en worden ook hier weer super hartelijk ontvangen. Sloveense gastvrijheid is echt uitmuntend, maar dat zou ook kunnen komen natuurlijk omdat alles al van te voren geregeld was. Deze stop was vooral bedoeld om zelfgemaakte salami te proeven, iets typisch van het land. Dit wordt traditioneel gegeten met vers witbrood. Persoonlijk vond ik de salami wat taai en droog, maar wel lekker van smaak, alleen de geur was apart: natte hond. De salami konden we wegspoelen met nog meer zelfgemaakte wijn of weiessenbier. Zoals je leest, was er dus al behoorlijk wat alcohol ingegaan voordat we überhaupt bij het echte feest aangekomen waren.
Gelukkig liet dit niet lang meer op zich wachten. Na ook hier afscheid genomen te hebben zijn we op weg gegaan naar het huis van de campingbaas. Onderweg kwamen zijn dochtertje en de puppy ons al tegemoet rennen, super schattig. Bij zijn huis had de camping baas een feestmaal voor ons bereid, met een zogenaamde picknick. Klink niet heel feestelijk, maar dat is hoe zij een barbecue noemen. Het was ook geen gewone barbecue, maar een Australische, waarbij alles al de hele dag ligt te garen in grote pannen die warm worden gehouden door hete dakpannen of stenen. Het eten was heel lekker, en bevatte ook groenten uit eigen tuin. We aten gezellig met z'n allen aan lange tafels in de tuin en konden zelf een biertje tappen uit zijn eigen bar of een lekker wijntje drinken (uit de supermarkt dit maal). Er was ook nog muziek, en de andere mensen van onze route en enkele campingmedewerkers sloten ook nog aan. Maar volgens de campingbaas was er nog niet genoeg muziek, we moesten ook nog liedjes zingen. Eerst moest er uitgezocht worden welke Nederlands liedje hij nu bedoelde, maar uiteindelijk zong toch iedereen mee. Maar we hebben natuurlijk ook Sloveens gezongen; een proost op het leven. Klink er komisch, vooral omdat niemand weet wat hij nu eigenlijk zingt.
Na een gezellige avond zijn we toch maar redelijk vroeg terug gegaan naar onze kale caravans omdat we de ochtend erna vroeg op weg moesten naar huis. De terugweg was echter niet zo kort als ons verteld werd, volgens de campingbaas was het 10/15 minuten lopen, over een rechte weg langs de rivier. Dit bleek niet helemaal te kloppen. Samen met een ander gezin begonnen we aan de terugtocht. Eerst de brug over, en daarna recht toe recht aan naar de camping ... alleen de weg was nogal donker ... en bochtig. We hebben zo goed mogelijk de rivier gevolgd en hadden gelukkig zaklampen op de telefoon, maar geen internet of kaarten. Toen we echt begonnen te twijfelen en zelfs overwogen om dan maar recht door het veld te lopen naar de grote weg (die we wel herkenden) kwamen er toevallig nog een paar Sloveense gasten van het feestje langs, die ons weer op de goede route hielpen. Uiteindelijk bleek het toch een flinke wandeling van zo'n 45 minuten te zijn. Uitgeput zijn we toen maar naar bed gegaan.
De volgende ochtend zijn we vroeg vertrekken, weer op weg naar huis. Slovenië waren we best snel uit, toen kwam Oostenrijk. Dit ging iets minder snel. De grootste tunnel proberen we eigenlijk altijd te vermijden, want daar staat in de vakantieperiode altijd file. Maar helaas was er de avond te voren een ongeluk gebeurd in de tunnel op onze route. Op zich niet zo'n probleem, maar op de omleidingsroute werd er aan de weg gewerkt. Er stond wel op de borden aangegeven dat men via Wenen moest omrijden, waar er stond niet bij waarom, dus wij hebben lekker eigenwijs onze eigen route aangehouden. Helaas liepen we daardoor behoorlijk veel vertraging op, maar we hebben we nieuwe vrienden gemaakt in de file. Er waren nog twee gezinnen met walkietalkies, en natuurlijk genoeg mensen om te bekijken. Toen het echt vast stond, stappen veel mensen uit om bijvoorbeeld lunch te pakken. We zijn uiteindelijk niet zo ver gekomen die dag, maar waren gelukkig de volgende dag toch nog rond het avondeten weer thuis. We konden bij opa en oma zo aanschuiven. Helaas had oma niet zoals voorgesteld soep en pudding gemaakt, maar kregen we ook aardappelen, vlees, en groenten.
Al met al was het een mooie, maar korte vakantie. Ik ben blij dat ik nog een kans heb gekregen om sommige van de mooiste plekjes van Slovenië te bezoeken. De camping (Menina) en zijn personeel is fantastisch, en zeker aan te raden, maar volgend jaar wordt het toch weer tijd om een ander gebied te gaan ontdekken.
Gr's Pauline
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
